کد مطلب:40863 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:22

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

دو سنت معمول و مشترك در ميان ائمه(ع) چيست؟

ما دو سنت را در ميان همة ائمه ميبينيم كه به وضوح روشن و هويداست. يكي عبادت و خوف از خدا و خداباوري است. يك خداباوري عجيب در وجود اينها هست، از خوف خدا ميگريند و ميلرزند، گويي خدا را ميبينند، قيامت را ميبينند، بهشت را ميبينند، جهنم را ميبينند. دربارة موسيبن جعفر ميخوانيم: «حَليفِ السَّجْدَةِ الطَّويلَةِ وَ الدُّموعِ الْغَزيرَةِ» منتهي الامال، 2/222 يعني هم قسم سجدههاي طولاني و اشكهاي جوشان. تا يك درونِ منقلبِ آتشين نباشد كه انسان نميگريد.
سنت دومي كه در تمام اولاد علي(ع) [از ائمة معصومين] ديده ميشود همدردي و همدلي با ضعفا، محرومان، بيچارگان و افتادگان است. اصلاً «انسان» براي اينها يك ارزش ديگري دارد. امام حسن را ميبينيم. امام حسين را ميبينيم؛ زين العابدين، امام باقر، امام صادق، امام كاظم وائمة بعد از آنها؛ در تاريخِ هر كدام از اينها كه مطالعه ميكنيم، ميبينم اصلاً رسيدگي به احوال ضعفا و فقرا برنامة اينهاست، آنهم [به اين صورت كه] شخصاً رسيدگي كنند نه فقط دستور بدهند، يعني نايب نپذيرند و آن را به ديگري موكول نكنند.

---

مجموعه آثار شهيد مطهري ج18ـ سيري در سيره ائمه اطهار(ع)
شهيد مطهري